آشنایی با پروتکل DHCP
آشنایی با پروتکل DHCP |
هر سیستم داخل شبکه برای اتصال به شبکه به یک آدرس آی‌پی صحیح نیاز دارد. پروتکل DHCP برای اعضای شبکه به طور خودکار آدرس آی پی لحاظ می‌کند. در این مقاله با این پروتکل به طور کامل آشنا خواهیم شد.
پروتکل DHCP کوتاه شده عبارت Dynamic Host Configuration Protocol می باشد. این پروتکل از پروتکل های رایج برای پیکربندی هاست به‌طور داینامیک می‌باشد که به هر سیستم عضو در شبکه، یک آدرس IP تخصیص می‌دهد. هر دستگاه برای اتصال به اینترنت به آدرس IP نیاز دارد. این آدرس از طریق یک روتر مجهز به سرویس DHCP مشخص شده و در اختیار دستگاه قرار می‌گیرد. در شبکه‌های خیلی بزرگ یک روتر به‌تنهایی امکان مدیریت تمام دستگاه‌های متصل را ندارد. در این موارد یک سرور اختصاصی فقط برای تعیین آدرس IP دستگاه‌های موجود در شبکه قرار می‌گیرد. در این حالت این پروتکل به جای روتر، روی سرور اجرا می‌شود.
DHCP علاوه بر اختصاص آدرس آی‌پی، مدیریت پیکربندی شبکه برای subnet mask ،default Gateway و سرویس DNS را نیز بر عهده دارد.
معماری DHCP
در معماری DHCP سه بخش مهم است: کلاینت DHCP، سرور DHCP و عامل رله DHCP.
مشتری یا کلاینت، هر دستگاهی است که توانایی اتصال به اینترنت را دارا می باشد و با سرور ارتباط برقرار می‌کند. علاوه بر تلفن‌ها و سیستم‌های کامپیوتری، پرینترها و سرورهای داخل شبکه نیز مشتری محسوب می‌شوند. سرور DHCP یک سیستم کامپیوتری است که عمل اختصاص IP را انجام می‌دهد.
DHCP relay agents یا عوامل رله، ارسال سیگنال درخواست بین کلاینت و سرور را انجام می‌دهند. آنها بخش ضروری یک شبکه نیستند، ولی در شبکه‌های عظیم حضور آنها لازم است.
تخصیص DHCP
یک آدرس IP از زمانی که تعیین می‌شود، طول عمر محدودی دارد. آدرس IP که توسط این پروتکل امروز به یک سیستم اختصاص می‌یابد، امکان دارد که متفاوت با فردا باشد. اگر سیستم قبل از اینکه مدت زمان مشخص شده برای آی‌پی به پایان برسد، به شبکه برگردد یا در شبکه بماند، آی‌پی آن تغییر نمی‌کند. در غیر اینصورت IP جدیدی برای دستگاه مشخص می‌شود.
هر دستگاه در شبکه می‌تواند درخواست DHCP جدیدی ارسال کند. این درخواست باعث ایجاد یک IP آدرس جدید برای دستگاه می‌شود. برای این منظور از تنظیمات شبکه روی کامپیوتر یا تنظیمات Wifi روی تلفن همراه استفاده می‌شود.
هدف DHCP
وجود این پروتکل در شبکه به منظور تشخیص تعداد دستگاه‌هایی که می‌تواند به شبکه متصل باشد، لازم است. با ورود هر دستگاه به شبکه لازم است فورا یک آدرس IP به آن اختصاص یابد، به شکلی که با سایر IP های موجود در شبکه تداخل نداشته باشد. عدم حضور این پروتکل منجر به تداخل IP و در نتیجه مانع از اتصال دستگاه به شبکه به‌سادگی و سرعت می‌شود. این مساله یکی از مشکلات مدیریت شبکه است. اختصاص IP به‌صورت دستی و رفع مشکل تداخل حتی در شبکه‌های کوچک، کاری دشوار و زمان‌بر است. در شبکه‌های بزرگ این کار در عمل غیر ممکن است.
امکان مهمی که این پروتکل در اختیار مدیران شبکه قرار می‌دهد، اختصاص IP به‌صورت خودکار به تمام دستگاه‌های موجود درشبکه است. همچنین به‌دلیل متغیر بودن آدرس آی‌پی‌ها در دسترس نبودن IP برای یک سیستم کامپیوتری در مواقع محدودی اتفاق می‌افتد. در چنین شبکه‌ای امکان متصل شدن بی‌نهایت دستگاه نیز ممکن خواهد بود.
تداخل IP با DHCP
با اینکه این پروتکل وظیفه اختصاص IP را بر عهده دارد، گاهی می‌تواند خود سبب تداخل ای پی نیز باشد. وجود خطا در این پروتکل منجر به بروز این مشکل می‌شود، اما خود این پروتکل می‌تواند در حین کار مشکل را برطرف کند. بیشتر اوقات زمانی‌که خطای تداخل IP در سیستمی رخ می‌دهد، تنها کافیست آن‌را نادیده بگیرید تا مشکل خودبه‌خود برطرف شود. اگر مشکل باقی بماند، باید روتر دوباره راه اندازی شود. باز هم اگر مشکل تداخل برطرف نشود، احتمالا مساله‌ی بزرگتری در شبکه رخ داده که روتر و DHCP با آن دست به‌گریبان هستند.
